คุ้นรสธรรม

- ฉันเขียนกลอน หวังป้องกัน อัลไซเมอร์
บ้างเพ้อเจ้อ บ้างกร่อยๆ ปล่อยไก่..แป่ววว
อรรถรส สรรพรส รสไร้แวว
ความพราวแพรว แห่งกวี ไม่ดีพอ
- บ่อยครั้งเอ๋อ เบลองงงัน พลันสะดุด
ความคิดหยุด ขาดสะบั้น หวั่นใจหนอ
หายวาบวับ คำที่คิด ติดค้างคอ
เลิกจดจ่อ ขออบอุ่น คุ้นรสธรรม

ภาระมาก

เพราะทุกคน ต่างก็แบก ภาระมาก
จะทุกข์ยาก ยังอยากมี อย่างที่หวัง
ความสำเร็จ เห็นหลัดๆ พลัดเร็วจัง
เร่งพลัง ตั้งใจมั่น ไม่หวั่นเลย

เป้าหมาย...ไกลมาก

เพราะเป้าหมาย ที่ตั้งไว้ นั้นไกลมาก
ต้องขุดราก  กิเลสหนา  ตัณหาใหญ่
เพื่อหลุดพ้น  เครื่องร้อยรัด  ที่มัดใจ
สอบซ่อมใหม่  ฝึกต่อไป  ไม่ท้อเลย

ไร้วิญญาณ

ฟ้าโรยแรง แสงเลือนลาง หลากสีหวาน
ถ่ายภาพผ่าน ม่านมุ้งลวด กระจกเขียว
ราวภาพวาด บนผืนผ้า พร่ามัวเชียว
ดูซีดเซียว ไม่แจ่มใส ไร้วิญญาณ