พลังม่วง

ดั่งมนต์ขลัง​ พลังม่วง​ ร่วงจากฟ้า
แต่เธอคือ​  ดอกหญ้า​  ฝ่าลมหนาว
กอบางๆ​ แผ่วงกว้าง​ อย่างแผ่วเบา
ห่มดินเหงา​ ให้เขาใหญ่​ ได้ชื่นชม

ลูกหลานเกริกไกรฯ

  สารทจีนปีนี้ ท้องฟ้าสวยดี สีหวานสดใส
วันมงคลงาม ขึ้นสิบห้าค่ำ เป็นวันพระใหญ่
  อามิสบูชา คุณบรรพชน แผ่จิตกุศลกว้างไกล
เทพไท้เทวา ส่งเสริมรักษา ลูกหลานเกริกไกรฯ

ดอกสุดท้าย

ดาหลาดอกสุดท้ายคล้ายลาจาก
ฤ...จะฝากความงามความคิดถึง
เป็นอาหาร,เป็นทั้งยายังตราตรึง
หวลคนึงถึงดาหลาผาสุขเอย

คุ้นรสธรรม

- ฉันเขียนกลอน หวังป้องกัน อัลไซเมอร์
บ้างเพ้อเจ้อ บ้างกร่อยๆ ปล่อยไก่..แป่ววว
อรรถรส สรรพรส รสไร้แวว
ความพราวแพรว แห่งกวี ไม่ดีพอ
- บ่อยครั้งเอ๋อ เบลองงงัน พลันสะดุด
ความคิดหยุด ขาดสะบั้น หวั่นใจหนอ
หายวาบวับ คำที่คิด ติดค้างคอ
เลิกจดจ่อ ขออบอุ่น คุ้นรสธรรม

ภาระมาก

เพราะทุกคน ต่างก็แบก ภาระมาก
จะทุกข์ยาก ยังอยากมี อย่างที่หวัง
ความสำเร็จ เห็นหลัดๆ พลัดเร็วจัง
เร่งพลัง ตั้งใจมั่น ไม่หวั่นเลย

เป้าหมาย...ไกลมาก

เพราะเป้าหมาย ที่ตั้งไว้ นั้นไกลมาก
ต้องขุดราก  กิเลสหนา  ตัณหาใหญ่
เพื่อหลุดพ้น  เครื่องร้อยรัด  ที่มัดใจ
สอบซ่อมใหม่  ฝึกต่อไป  ไม่ท้อเลย

ไร้วิญญาณ

ฟ้าโรยแรง แสงเลือนลาง หลากสีหวาน
ถ่ายภาพผ่าน ม่านมุ้งลวด กระจกเขียว
ราวภาพวาด บนผืนผ้า พร่ามัวเชียว
ดูซีดเซียว ไม่แจ่มใส ไร้วิญญาณ

ไร้มลทิน

บัวสามวัย ให้แง่งาม ธรรมชาติ
มหาหงษ์ หอมสอาด ทั้งสีกลิ่น
น้อมบูชา พระรัตนตรัย ไร้มลทิน
สุขในศีล งามในธรรม จำเริญเทอญ

ฉันชอบกินทุเรียน?

ฉันชอบกินทุเรียน?เพราะคิดถึงอาเจ็ก
จากความประทับใจเมื่อครั้งเป็นเด็ก
อาเจ็กซื้อทุเรียนเหมาหมดทั้งลำเรือ
ลูกแปดคนนั่งล้อมวงกองทุเรียนหอม
อาเจ็กพร้อมมีดเพื่อเจาะ-งัด-ฉีก
เนื้อทุเรียนถูกแจกให้ลูกทั่วทั้งวง
ทั้งหวานทั้งมันหอมมมมฟุ้งไปทั้งบ้าน
ลูกๆได้กินทุเรียนอย่างแสนสนุก
เสียงพูดคุยอย่างมีความสุขของอาเจ็ก
รอบยิ้มเปื้อนใบหน้าสลับเสียงหัวเราะ
ทุเรียนหมดกองเพราะกินแทนข้าว
น้องหน่อยกินจนไข้ขึ้นต้องกินยา
อาเจ็กอิ่มเอมยิ่งกว่าทั้งที่ไม่ได้กิน!?
     มาวันนี้ฉันรู้แล้วว่า
ฉันเพียงโหยหาความอุ่นใจ
อาเจ็กจากไปนานมากแล้ว
แต่ความทรงจำที่งดงามนั้น
ยังชัดเจนในทุกขณะจิต
แล้วทุเรียน!ก็เสื่อมมนต์ขลัง?
เมื่อใจอิ่มเต็มในพุทธศาสตร์
ทำให้ยอมรับได้ในทุกสรรพสิ่ง
ความจากพรากก็คือความจริง
การรู้เท่าทันกิเลสและใจที่มีอิสระ
ช่วยปลดปล่อยพันธนาการ
ลดความยึดติดในสังสารวัฏ
          สาธุ-ทุเรียน

เมาอาหาร

นอนหลับตา อ้าปากเหวอ เฮอะ..น่าขัน
เหนียงเป็นชั้น คอก็ดัน คางก็กด
ง่วงซมซาน เมาอาหาร งานต้องงด
น่าสลด เพราะใจแพ้ แก้ไขพลัน

เข้าพรรษา อธิษฐาน อาหารหนอ

ไม่เติมต่อ พอประมาณ ขัดใจมั่น

กิเลสอ้าง อย่างไรรู้ ดูให้ทัน

ยังไหวหวั่น มัน"หมู"แล้ว แคล้วคลาดเทอญ

รุ้งจางๆ

- รุ้งจางๆ วางจินตนาการ สะพานโค้ง
  ไม่โอ่โถง แค่เยี่ยมยาม ความคิดถึง
   แดดบางๆ ฝนเบาๆ เฝ้าคำนึง
   ให้ตราตรึง ถึงแสงสี ที่จับใจ
-  แล้วหันหลัง หวังชมชิด ทิศตะวันตก
   ต้องรีบยก กล้องขึ้นจับ ภาพนั้นไว้
   แสงแบ่งสี เมฆแบ่งชั้น กันวิไล
   สะกิดใจ ให้เก็บภาพ งามเพียงพอ

  

อยากขอบใจ

มหัศจรรย์พันลึก สีตึกเปลี่ยนแปลงตามแสงสาด
เจ้าของตึกนั้นคือใคร!!! เจ้าของตึกนั้นคือใคร!!!
       ฉันอยากขอบใจในความฉลาด
เมื่ออรุโณทัยนั้นไขแสง สะท้อนตึกอย่างแรงแสงสีประกาศ
โอ้!เจ้าตึกแสนประหลาด เจ้าช่างสามารถสร้างความเพลินเอย....

พระมิ่งขวัญของชาวไทย

วิวัฏฏะ

     ฝึกหักดิบ ในชีวิต พิชิตกิเลส
ป้องกันเหตุ ตกเป็นทาส ขาดอิสระ
สิ่งใดเกิน หลงเพลินหนัก วาง-ลด-ละ
วิวัฏฏะ คือเป้าหมาย คลาย-ว่าง-เบา

รึ!สวรรค์ย้าย

นั่นโขดหิน ที่เกลื่อนกลาด แนวหาดทราย
รึ!สวรรค์ย้าย เคลื่อนที่ตั้ง ยังบ้านฉัน
มลังเมลือง เหลืองอร่าม ฉาบฉายพลัน
ก่อนตะวัน จะปิดฉาก ลาจากไป

วสันต์เซา

อรุณสวัสดิ์ วสันต์เซา เงาผ่านโมก
เห็นปูนโบก ผุดผ่องพราว คราวแสงสวย
แง้มมุ้งง้าง วางมุมกล้อง ช่องอำนวย
เหล็กดัดช่วย วางมือไว้ ให้ภาพคม

   แสงจ้าสะท้อนกระทบปูนเปลือยที่ปกติสีตุ่นๆ (ภาพจากช่องหน้าต่างที่มีทั้งมุ้งลวดและเหล็กดัด)

ไปนิพพาน

ต้องปล่อยวาง ทุกอย่างได้ ไม่ยึดติด
        คือลิขิต     ที่หมายมุ่ง    เจตนามั่น
        กิเลสหด    ตัณหาหาย ไม่เกี่ยวพัน
      สันโดษนั่น คือปัจจัย     ไปนิพพาน

ท้าแดดลม

แม้-มิอาจ หยัดยืน ผืนแผ่นดิน
แม้-ชีวิน ต้องลอยฟ้า ฝาตึกกว้าง
แม้-ที่ยึด จะมีน้อย มิปล่อยวาง
แม้-เคว้งคว้าง ยังคงกล้า ท้าแดดลม
        เพียงลำพัง หยั่งรากลู่ ลงสู่ดิน
   ชีพไม่สิ้น ถวิลที่ มีสุขสม
   เมื่อถึงวัน ประกาศชัย ให้โลกชม
   จะแผ่ห่ม ตึกใหญ่กว้าง มิห่างเลย

สะท้านทรวง

แดงดั่งชาด ปาดทับ สลับเทา
คลายซึมเซา เงาทิวา ที่ลาล่วง
ละอองมืด ก็โปรยผ่าน สะท้านทรวง
ดาวหลายดวง จับท้องฟ้า มาทดแทน

สะกิดใจ

แดดสะท้อน ย้อนผนัง ยังดาหลา
แสงแวววับ จับนัยนา น่าหลงใหล
   คือวัฏฏะ พายึดติด สะกิดใจ
   สิ่งทั้งหลาย ไร้สาระ รู้ละวาง

จากอวกาศ

นั่นอะไร ในท้องฟ้า น่าพินิจ
รึว่ามิตร ต่างดาว จากอวกาศ
มาเยี่ยมยล คนธัญญ คณาญาติ
ว่าสอาด เพียงพอมั้ย ใคร่ติชม หุหุ

คล้ายโชคดี

อรุณสวัสดิ์ วันท้องฟ้า สีสวยๆ
เมฆยังช่วย ด้วยหักเห ให้แสงสี
ตื่นแจ่มใส สดชื่นใจ คล้ายโชคดี
มิต้องมี โหราจารย์ ประกาศเลย

ความผันแปร

จากลูกไฟ ยังกลายเป็น เช่นลูกโป่ง
แม้ความโด่ง เด่นดัง ยังไม่แน่
โลกธรรม ธรรมชาติ คือของแท้
ความผันแปร แค่รู้ทัน เช่นนั้นเอง

ภาพซ่อนเงื่อน

ทั้งเช้าเย็น เล่นซ่อนแอบ แนบหลังคา
ช่วงเวลา ต่างกันแน่ แต่ภาพเหมือน
เฉกเช่นคน แสร้งว่าใช่ แต่แชเชือน
ภาพซ่อนเงื่อน เตือนใจว่าง รู้วางตน

ฤดูอะไรกัน????

ฟ้าม่วงหม่น ปนชมพู ดูงามแท้
คืออรุณ-สวัสดิ์แน่ ไม่แปรผัน
แต่ว่านี่ คือฤดู อะไรกัน
ยังเหมันต์ ฤ..วสันต์ คิมหันต์..งง

โอ้...เม่นน้อย

เช้าซึมเซา ห่มความเหงา ไร้เงาแม่น
เคยแอบเห็น กินอาหาร จานก้นตื้น
ซุกหลบภัย ในซอกปั้ม ทั้งหลับตื่น
ถอนสะอื้น โอ้...เม่นน้อย ไร้รอยเดิม