แม้-มิอาจ หยัดยืน ผืนแผ่นดิน
แม้-ชีวิน ต้องลอยฟ้า ฝาตึกกว้าง
แม้-ที่ยึด จะมีน้อย มิปล่อยวาง
แม้-เคว้งคว้าง ยังคงกล้า ท้าแดดลม
เพียงลำพัง หยั่งรากลู่ ลงสู่ดิน
ชีพไม่สิ้น ถวิลที่ มีสุขสม
เมื่อถึงวัน ประกาศชัย ให้โลกชม
จะแผ่ห่ม ตึกใหญ่กว้าง มิห่างเลย
แดงดั่งชาด ปาดทับ สลับเทา
คลายซึมเซา เงาทิวา ที่ลาล่วง
ละอองมืด ก็โปรยผ่าน สะท้านทรวง
ดาวหลายดวง จับท้องฟ้า มาทดแทน
แดดสะท้อน ย้อนผนัง ยังดาหลา
แสงแวววับ จับนัยนา น่าหลงใหล
คือวัฏฏะ พายึดติด สะกิดใจ
สิ่งทั้งหลาย ไร้สาระ รู้ละวาง
นั่นอะไร ในท้องฟ้า น่าพินิจ
รึว่ามิตร ต่างดาว จากอวกาศ
มาเยี่ยมยล คนธัญญ คณาญาติ
ว่าสอาด เพียงพอมั้ย ใคร่ติชม หุหุ
อรุณสวัสดิ์ วันท้องฟ้า สีสวยๆ
เมฆยังช่วย ด้วยหักเห ให้แสงสี
ตื่นแจ่มใส สดชื่นใจ คล้ายโชคดี
มิต้องมี โหราจารย์ ประกาศเลย
