จะวางใจในเรื่องลับนั้นได้หรือ
สิ่งใดคือเท็จหรือจริงยิ่งเลวร้าย
แค่คำพูดไร้เหตุผลอย่างงมงาย
ความเสียหายรอต่อหน้าถ้าปักใจ
ปล่อยลอยๆไว้อย่างนี้จะดีกว่า
ที่ผ่านมาทั้งดีและร้ายให้สงสัย
จะให้เชื่อว่าดีแล้วได้อย่างไร
ชีวิตใหม่คลุกคลีต่อต้นเหตุเลว
ความลำเอียงนั้นมีแน่ขอแค่รู้
ชั่งใจดูด้วยเหตุผลไม่หวั่นไหว
ต้องมีหลักใช้วัดสิ่งที่เปลี่ยนไป
ความหลงใหลในสิ่งลวงถ่วงภพภูมิ
ได้เตือนตนบ้างไหมในกิเลส
หมั่นสังเกตความเหลวไหลในใจฉัน
ว่าก้าวหน้าพัฒนาเพิ่มกว่าเดิมนั้น
ยังคงมั่นทางพ้นทุกข์พบสุขแท้
เพราะบ้านเก้าฯมีสวัสดีมงคล
สะสมกุศลและบุญทั้งหลาย
สิ่งใดจ่อเค้าว่าเป็นปัญหา
ไม่นำเข้ามาให้ต้องกลุ้มใจ
การงานชีวิตคือการฝึกจิต
เพื่อไม่ยึดติดในสิ่งใดๆ
ต้องการหลุดพ้นจากวิวัฏฏะ
อภัยทานแล้วนะ ขอจงปลอดภัย
กิเลสเหล่านี้ ล้วนมีที่มา
มิต้องซื้อหา ค้างคาในใจ
ตั้งแต่รู้ความ และจำความได้
เสียงเรียกภายใน มุ่งหมายมายา
แม้ใครสั่งสอน ให้เป็นคนดี
สองความเห็นนี้ ก็ตีกันหนา
ยิ่งผ่านช่วงวัย ใจเริ่มแก่กล้า
ก็เลือกเองว่า จะทำแบบไหน
ดีชั่วรู้หมด รู้หนทางละ
ชั่วต้องสละ รักษาสติ
ตัดไฟก่อนลาม สัมมาทิฐิ
เลือกเฟ้นดำริ พ้นภัยคุกคาม
เพราะบ้านเก้าฯนี้สวัสดีมงคล
สะสมกุศลและบุญทั้งหลาย
สิ่งใดส่อเค้าว่าเป็นปัญหา
ไม่นำเข้ามาให้ต้องกลุ้มใจ
การงานชีวิตคือการฝึกจิต
เพื่อไม่ยึดติดในสิ่งใดใด
ต้องการหลุดพ้นจากวิวัฏฏะ
อภัยทานแล้วนะขอจงปลอดภัย
คราวนั้นมีอายุประมาณ3-4ขวบ แม่นั่งซักผ้าอยู่ที่ท่าน้ำหลังบ้านคลองบางเขน ฉันเล่นป้วนเปี้ยนอยู่กับกองผ้าที่แม่กำลังง่วนอยู่กับการซัก จังหวะใดไม่ทราบได้ฉันได้ตกลงไปจมน้ำในคลอง ทันทีที่ฉันตกน้ำแม่ก็คว้าตัวฉันขึ้นจากน้ำได้ในทันที
แต่หลังจากนั้นฉันก็ตัวร้อนจัดและนอนซมยาวนาน ยาหลากหลายขนานที่ผู้ใหญ่จัดหามาให้กินก็ไม่ทำให้อาการดีขึ้นได้เลย
แม่ร้อนใจมากจึงนำความไปปรึกษาผู้ที่แม่มีความเคารพนับถืออย่างสูงคือคุณยายเจียม นอกจากจะเป็นหมอตำแยที่ทำคลอดให้ฉันและลูกหลานทั้งตำบลแล้ว คุณยายยังได้ชื่อว่าเป็นผู้มีใจบุญสุนทรทานอย่างมากด้วย
คุณยายเจียมได้มาทำพิธีเชิญขวัญให้ฉันที่ท่าน้ำที่ตกจมลงไปนั้น ใช้ช้อนตักน้ำในคลองลงมาเจือในถ้วยข้าวสวยและไข่ต้มป้อนให้สามคำพร้อมคำบริกรรม แล้วอุ้มพาไปที่โคนต้นโพธิ์ใหญ่หน้าวัดประจำหมู่บ้าน คุณยายกราบไหว้ต้นโพธิ์นั้นพร้อมคำขอต่างๆ แล้วเป่าลงตั้งแต่บนหัวฉันไล่ลงไปถึงปลายเท้าถึงสามครั้ง ถึงแม้ฉันจะมีอาการสะลึมสะลือจากพิษไข้ ยังรับรู้ได้ถึงลมเย็นๆที่คุณยายพ่นผ่านร่างกาย ฉันขนลุกสะท้านอยู่ในกายแม้เพียงเล็กน้อย หลังจากคุณยายเจียมกลับไปแล้ว ราวกับว่าอาการป่วยของฉันได้คลายจากฉันไปด้วย เมื่อฉันแข็งแรงดีแล้ว ฉันได้พบกิจกรรมแปลกใหม่มากมาย
1) คุณยายของฉันเองคือคุณยายทองสุข ได้มาชวนไปนอนค้างวัดในวันพระที่เป็นกิจกรรมปกติของผู้รักษาศีลอุโบสถ ฉันได้ร่วมเดินจงกรม,นั่งสมาธิ,ฟังธรรมจากพระคุณเจ้าที่นั่งบนธรรมมาสน์ในบุษบกสูงนั้นด้วยเสียงดังกังวาล เป็นความตื่นตาตื่นใจและประทับใจให้ฉันใฝ่รู้ในพระธรรมคำสอนของพุทธศาสนานับแต่นั้นเป็นต้นมา
2) พ่อของฉันชวนกึ่งบังคับให้เรียนรู้วิธีว่ายน้ำและฝึกจนพอจะว่ายน้ำเป็น ขณะที่ตัวแช่อยู่ในน้ำฉันรู้สึกอึดอัดมากจากแรงกดดันของมวลน้ำที่บีบรัดอยู่รอบตัว ทุกครั้งที่สำลักน้ำจะแสบคอทรมานมากจากน้ำเข้าปากเข้าจมูก พ่อของฉันจะปักไม้ไผ่ยาวๆลงในคลองให้แน่นๆเพื่อให้ฉันมั่นใจที่จะโผจากหลักหนึ่งไปสู่อีกหลักหนึ่ง เมื่อคล่องดีแล้ว พ่อก็จะขยับหลักให้ห่างจากกันไปเพิ่มระยะให้มากขึ้นจนโผไม่ถึง พ่อก็จะให้ฝึกลอยตัวเตะน้ำด้วยการใช้ลูกมะพร้าวแห้งที่เจาะดึงเปลือกออกมาผูกกันเป็นทุ่น สลับกันไปเช่นนี้ เมื่อเห็นว่าฉันพอจะว่ายน้ำได้แล้วก็เลิกบังคับ แต่ความที่ฉันไม่สนุกกับการว่ายน้ำเลย การพัฒนาให้ว่ายเก่งขึ้นจึงไม่เกิด
3) น้าของฉันเป็นครูก็มาชวนให้ร้องรำตามเพลงสั้นๆที่น้าแต่งให้,ตัดชุดด้วยกระดาษสีสดๆให้ใส่แสดงในงานวันเด็ก ฉันได้ของรางวัลเป็นสมุด,ดินสอ,ยางลบมากมาย ฉันตื่นเต้นและดีใจมาก ครั้นเมื่ออายุมากขึ้นฉันมองกลับไปในวัยเด็กที่มีความสุข ฉันอยากให้เด็กๆได้รับประสบการณ์ดีๆเช่นนี้ด้วยเช่นกัน เพราะความสุขนี้ช่วยสร้างความมั่นคงและมั่นใจให้ตนเองได้ กล้าที่จะเผชิญหน้ากับทุกปัญหาได้อย่างไม่ทุกข์และสามารถมีความสุขพอที่จะพัฒนาตนได้
สรุปว่า การจมน้ำครั้งนั้นนำพาสิ่งดีๆมาให้ฉันอย่างมากมาย ความสำนึกในบุญคุณของผู้ใหญ่หลายท่านที่มีเมตตา ปรารถนาที่จะให้ฉันพ้นจากความกลัวด้วยการเสนอกิจกรรมต่างๆให้ด้วยหวังดี ช่วยปลูกฝังให้ฉันเข้มแข็งจึงผ่านพ้นหลายวิกฤตในชีวิตมาได้ แม้วันนี้ท่านทั้งหลายจะล่วงลับไปหมดแล้ว แต่คุณงามความมีน้ำใจของท่านยังตราตรึงอยู่ในใจฉันเสมอ สิ่งที่ฉันพอทำได้คืออุทิศบุญกุศลต่างๆถึงท่านทุกครั้งที่จิตเกิดกุศล และจดจำนำวิธีที่ท่านได้อนุเคราะห์ให้มาแล้วแปรเปลี่ยนตามความเหมาะสม เผื่อแผ่แบ่งปันออกไปสู่สังคมเท่าที่ทำได้ตลอดไป
