อันไม้กวาด กวาดฝุ่น คุ้นๆอยู่
แต่ไม่รู้ จักฝุ่น วุ่นอยู่หนา
อยู่กับฝุ่น คุ้นกัน มั่นอัตตา
ตัวกูหนา ยึดมั่น มันเอาตาย
อยากละลาย ฝุ่นหนา ที่สะสม
กลัวตกจม วัฏฏะ พาสยอง
พอกันที โลกลีลา ไม่น่าครอง
แสงธรรมส่อง ทางสงบ พบนิพพาน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น