อรุณสวัสดิ์

                     เมื่อรุ่งสาง แสงสว่าง ยังลางเลือน
                  แหงนดูเพื่อน ขีดเส้นเตือน บนผืนฟ้า
                 มาทักทาย? บอกความนัย? ใครจะมา?
                         หรือทักว่า อรุณสวัสดิ์ นมัสเต

พุทธคยา

     ที่พุทธคยา-มหาสถาน-การปฏิบัติ             
ทักษิณาวัตร-เนสัชชิก-ทิ้งความหลง 
ธรรมยาตรา-ย้อนเส้นทาง-ที่เคยทรง
สู่เขาดง-คสิริผ่าน-บ้านสุชาดา.
     ยิ่งเลยไป-ยิ่งกันดาร-ย่านคนจน
ตาเหลือกล้น-ผอมดำ-ตามเดินขอ 
บ้างรับจ้าง-แบกคานหาม-บ้างเคล้าคลอ
อนาถหนอ-นี่แหละหนา-ราคาคน.
     ที่อื่นรวย-ขาวสวยหล่อ-ต่างวรรณะ
เห็นจะจะ-ในความต่าง-ทางกุศล
ทั้งนำเกิด-ทั้งหล่อเลี้ยง-พัฒนาตน
ส่งให้พ้น-ความทุกข์เข็ญ-ร่มเย็นจริง.
     พระพุทธองค์-ทรงดำริ-นี้คือทุกข์
จะเป็นสุข-ต้องพ้นถึง-วิวัฏฏะ
วางให้ว่าง-สว่างใจ-คือชัยชนะ
ผู้สละ-โลกสมมุติ-วิมุติเอง.

สว่างมา-สว่างไป

                        แม้มืดมา สว่างไป ไม่ข้องจิต
                     แต่มืดมิด ทั้งมา-ไป จะไหวหรือ
                     สว่างมา สว่างไป เพราะฝึกปรือ
                     อย่ามืดตื้อ ตอนจะไป ก็แล้วกัน

วันเปิดเทอม

      "โรงเรียนเรามีแผนกประชาบาลแล้วนะ ให้แปะกิมไปโรงเรียนนะพี่"  ครูสุนทรมีศักดิ์เป็นนักเขยซึ่งเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนใกล้บ้านกำลังพูดถึงโอกาสทางการศึกษา ของเด็กหญิงแปะกิม เพื่อให้ได้เข้าโรงเรียนก่อนเกณฑ์ 
       ในวันเปิดเทอมแม่พายเรือไปส่งถึงบันไดอาคารเรียน เพราะปีนั้นน้ำท่วมจนคลองหน้าโรงเรียนขยายพื้นที่ ปิดทับสนามหญ้าหน้าโรงเรียนจนมิดทั้งหมด
    เด็กหญิงแปะกิมถูกจัดให้นั่งแถวหน้าใกล้โต๊ะครู เพราะตัวเล็ก ทันใดนั้นผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงๆ แต่งกายชุดข้าราชการสีกากีก็เดินปลดกระดุมเสื้อ เข้ามาในห้องเรียน ดึงชายเสื้อขึ้นหลุดพ้นขอบกางเกง แล้วถอดเสื้อแขวนไว้กับผนังห้อง เหลือแต่เสื้อตัวในที่เป็นเสื้อยืดคอกลมเนื้อบางสีขาว หยิบไม้เรียวที่เหน็บไว้ข้างฝาห้องเรียน แล้วเดินมาที่โต๊ะของเด็กหญิงแปะกิม ใช้ไม้เรียวฟาดลงที่โต๊ะหลายที พร้อมทั้งออกคำสั่งให้ทุกคนเงียบด้วยใบหน้าดุ...ดุ
     แปะกิมมองชายแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เขาเดินกลับไปที่กระดานดำ แล้วใช้ชอล์กเขียนตัวหนังสือเรียงเป็นแถว เขาหันกลับมา สั่งให้ทุกคนอ่านตามตัวอักษรที่ถูกเคาะด้วยไม้เรียว
     "ทุกคนอ่านตามครู ก..อา..กา  ข..อา..ขา"
     เขาเดินมาที่โต๊ะแปะกิมอีกครั้ง จ้องหน้าแล้วสั่ง
     "อ่านออกเสียงดังๆ..เร็ว ก..อา..กา  ข..อา..ขา เร็ว" พร้อมทั้งใช้ไม้เรียวตีบนโต๊ะหลายที
     ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากรีมฝีปากที่เม้มสนิท ของเด็กหญิงตัวเล็ก
     "จะอ่านหรือไม่อ่าน...อ่านเร็ว...ไม่อ่านโดนตีนะ"
     เงียบ! แต่แววตาจ้องเขม็งที่ใบหน้าดุๆของครู
     "มองทำไม...อ่านซี่...ไม่งั้นโดนตีนะ"
     เขาจับมือเด็กหญิงวางบนโต๊ะแล้วใช้ไม้เรียวตี 1 ที ทันใดนั้น! เด็กหญิงแปะกิมทะลึ่งพรวดยืนบนโต๊ะเขียนหนังสือ
2 มือคว้าคอเสื้อครูเหนี่ยวกระชากอย่างแรง จนขาดติดมือ พร้อมเสียงร้องไห้ดังลั่นอาคารเรียน
     ครูผงะด้วยความตกใจ วิ่งออกจากห้องเรียนหายไปครู่ใหญ่ แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยครูสุนทรที่เป็นน้าเขย แต่เด็กหญิงแปะกินก็ยังร้องไห้เสียงดังลั่นไม่ยอมหยุด      ครูสุนทรอุ้มแปะกิมออกไปที่ระเบียง แล้วจับนั่งบนขอบราวกันตก ที่เหลียวมองไปทางไหนก็มีแต่พื้นน้ำกว้างใหญ่
     "เอ้า...ถ้าไม่ยอมหยุดร้องโยนลงน้ำเลยนะ"
     ได้ผล แปะกินหยุดร้องไห้ เหลือแต่ก้อนสะอื้นอีก 2- 3 เฮือก
     "เราเป็นนักเรียนต้องกลัวครูนะจำไว้ ห้ามเถียง ห้ามออกฤทธิ์อีก ครูเค้ามาสอนหนังสือให้เราอ่านออกเขียนได้ ต้องเคารพครูนะ..."
     ด้วยความเข้าใจ คลายกังวลต่อคนแปลกหน้า ที่มีกิริยาไม่น่าไว้ใจคนนี้ คือครู ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้ จากนั้นทุกคนที่ได้ชื่อว่าครู คือคนที่เด็กหญิงแปะกิมจะก้มหัวให้ด้วยความเคารพที่แฝงไว้ด้วยความกลัว      จวบจนเรียนถึงชั้นสูงสุดของโรงเรียน แม้ในวันใกล้จบการศึกษา ความรู้สึกเช่นนี้ก็ยังคงอยู่ จนตนเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ

     เมตตากัน...นั่นคือรัก...อันบริสุทธิ์                          
     จะช่วยหยุด...เรื่องร้าย...ใดๆได้
     ความรุนแรง...จะไม่มี...ที่ในใจ
     ละอคติได้...ไม่มีปม...ขมขื่นเลย
            ~~~~~~~~~~~~~

โลกไอที

                     โลกไอที ยุคนี้ มีประโยชน์
                   ที่เป็นโทษ ก็มาก หากลุ่มหลง
                     สัมมาสติ ต่อติด จิตจำนงค์
                ปิดตาลง หยุดพูดบ้าง ฟังพระธรรม

รังนี้ที่เคยครอง

                     ก็รังนี้.....ที่แม่.....เคยครอบครอง
                     วันนี้ลูก...ทั้งสอง...ตัวเริ่มใหญ่
                     แม่จำเป็น...ต้องจาก...ลูกออกไป
                     หาที่นอน...แห่งใหม่...ตามพื้นดิน

รอดทั้งคู่

      โล่งใจที่ได้เห็นลูกนกโตจนมีขนเต็มตัวอยู่ดีมีสุขทั้งคู่
เพราะก่อนหน้านี้มีลูกนกจากที่อื่นมาตายอยู่ใกล้รัง
                มีลูกนก มานอนตาย ไม่ไกลนัก
                รังนกฟัก-กกไข่ซุ่ม-ซุ้มองุ่น
                น่าสังเวช อเน็จอนาถ ขาดค้ำจุน
                ใจว้าวุ่น ลูกนกตาย คล้ายสมจริง
                                    ~^~
                เต็มตื้นใจ ลูกนกไง รอดทั้งคู่
                หลับในอู่ รอแม่มา ป้อนอาหาร
                แม่กกกอด เจ้าปลอดภัย ไร้อันธพาล
                จิตวิญญาณ แม่ทั้งหลาย คล้ายกันเอย

ข้อมือหัก

                     ข้อมือหัก ยังยิ้มรื่น ชื่นบานได้
                 จากได้ไป ผาซ่อนแก้ว แพรวพิสุทธิ์
                 ศิลปินสร้าง ดั่งสวรรค์ ผ่านวิมุติ
                 ที่สิ้นสุด การเกิดตาย ไร้มายา

ชุดเก้าอี้

                     ได้ถวาย ชุดเก้าอี้ ที่ห้องโถง
                 วัดนายโรง เจ้ากรับสร้าง ครั้งร.4
                  หลวงปู่รอด ยอดเบี้ยแก้ มงคลดี
                  ปัจจุบันนี้ ยิ่งดีเพิ่ม เสริมพุทธคุณ

ฉลองหย่า

                     ฉลองหย่า กว่าหนึ่งปี ที่พ้นทุกข์
                คืนความสุข ให้กลายเป็น เช่นก่อนแต่ง
                แจกเครื่องเขียน สามเณร กุศลแรง
                บุญฉายแสง แผ่กว้างไป ให้ทุกคน

เฝ้ากกไข่

               ขาแม่คู้...อยู่-นิ่ง-นาน...สิบวันผ่าน
        ใครหนอผลาญ...ลูกนกให้...ตายดับดิ้น
                แม่ฟูมฟก...เฝ้ากกไข่...เป็นอาจิญ
          ไม่ทันบิน...สิ้น-เสีย-ก่อน...สะท้อนใจ

แสนพิสุทธิ์(ทำนองเพลง'ป่าลั่น')

      แดด-ส่องแล้ว-งามเพริศแพร้ว-แสน-พิสุทธิ์
           ที่-มวลหมู่-มนุษย์-ร่วมสร้างป่า-ปลูกลงไว้
                ให้โลก-สมดุล ให้โลก-พ้นภัย
            พวกเราช่วยได้-เท่ากับช่วยตัวเอง

วันอาทิตย์จิตเบิกบาน

            แสนสุขสันต์ ในวันหยุด สุดจะขำ
                ทั้งจ้ำม่ำ ทั้งผมไก่ วิไลเหลือ
             มีน้องหนู มาร้องทัก ก็เหลือเฟือ
           สุขล้นเหลือ วันอาทิตย์ จิตเบิกบาน

บัวสายแสนสวย

บัวสายแสนสวย ช่วยเก็บด้วยกัน   สมานฉันท์สุขศรี         

ไม่มัวตื่นสาย เดี๋ยวตลาดวาย   สายบัวเน่าเสีย                                  

อาหารของโลก คนขาดต้องโศก  โรคภัยลามเลีย 

โอบอ้อมอารีย์ ดีไม่มีเสีย เป็นสุขทุกคน       

ช่วยสร้างโลก

                     คือของขวัญ คือพลัง ช่วยสร้างโลก
                     คือลมโบก สวนโมกข์เย็น เป็นจริงได้
                     คือความหวัง คืออนาคต คือดวงใจ
                     ขอจงได้ ธรรมรักษา ผาสุขเทอญ
    (คุณสิทธิโชค สายทอง และลูกสาวคือน้องอิ่มเอม   ผู้เป็นกำลังสำคัญร่วมพัฒนาให้สวนโมกข์ไพศาลี เป็นอุทยานแห่งการเรียนรู้ที่ร่มรื่นและงดงาม)

วันวิศาข์

                        ทั้งบัวตูม บัวบาน ตระการอยู่
                     เหลือบตาดู เดือนเพ็ญ เห็นกระจ่าง
                     มหัศจรรย์ วันวิศาข์ พาเห็นทาง
                     สัตว์ต่างๆ สุขสงบ พบพระธรรม

ตาที่สาม

                      โลภโกรธหลง ยังคงค้าง หากคบคุ้น
                      ยิ่งเจือจุน ยิ่งวุ่นวาย คล้ายเป็นบ้า
                      อาศัยธรรม นำชี้ให้ ได้ปัญญา
                      คล้ายมีตา ดวงที่สาม ปราบให้เตียน

พอมีรัก มักโศกแล

                     นกกระเรียน....เพียรหาคู่....ชื่นชูจิต
                     ชวนให้คิด....ยามชีวิต....หยุดเดินต่อ
                     เคยเริงรื่น......กลับสลด.....รันทดท้อ
                     นี่แหละหนอ..พอเผลอรัก..มักโศกแล