วันเปิดเทอม

      "โรงเรียนเรามีแผนกประชาบาลแล้วนะ ให้แปะกิมไปโรงเรียนนะพี่"  ครูสุนทรมีศักดิ์เป็นนักเขยซึ่งเป็นครูอยู่ที่โรงเรียนใกล้บ้านกำลังพูดถึงโอกาสทางการศึกษา ของเด็กหญิงแปะกิม เพื่อให้ได้เข้าโรงเรียนก่อนเกณฑ์ 
       ในวันเปิดเทอมแม่พายเรือไปส่งถึงบันไดอาคารเรียน เพราะปีนั้นน้ำท่วมจนคลองหน้าโรงเรียนขยายพื้นที่ ปิดทับสนามหญ้าหน้าโรงเรียนจนมิดทั้งหมด
    เด็กหญิงแปะกิมถูกจัดให้นั่งแถวหน้าใกล้โต๊ะครู เพราะตัวเล็ก ทันใดนั้นผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงๆ แต่งกายชุดข้าราชการสีกากีก็เดินปลดกระดุมเสื้อ เข้ามาในห้องเรียน ดึงชายเสื้อขึ้นหลุดพ้นขอบกางเกง แล้วถอดเสื้อแขวนไว้กับผนังห้อง เหลือแต่เสื้อตัวในที่เป็นเสื้อยืดคอกลมเนื้อบางสีขาว หยิบไม้เรียวที่เหน็บไว้ข้างฝาห้องเรียน แล้วเดินมาที่โต๊ะของเด็กหญิงแปะกิม ใช้ไม้เรียวฟาดลงที่โต๊ะหลายที พร้อมทั้งออกคำสั่งให้ทุกคนเงียบด้วยใบหน้าดุ...ดุ
     แปะกิมมองชายแปลกหน้าอย่างไม่ไว้ใจ เขาเดินกลับไปที่กระดานดำ แล้วใช้ชอล์กเขียนตัวหนังสือเรียงเป็นแถว เขาหันกลับมา สั่งให้ทุกคนอ่านตามตัวอักษรที่ถูกเคาะด้วยไม้เรียว
     "ทุกคนอ่านตามครู ก..อา..กา  ข..อา..ขา"
     เขาเดินมาที่โต๊ะแปะกิมอีกครั้ง จ้องหน้าแล้วสั่ง
     "อ่านออกเสียงดังๆ..เร็ว ก..อา..กา  ข..อา..ขา เร็ว" พร้อมทั้งใช้ไม้เรียวตีบนโต๊ะหลายที
     ไม่มีเสียงเล็ดลอดออกจากรีมฝีปากที่เม้มสนิท ของเด็กหญิงตัวเล็ก
     "จะอ่านหรือไม่อ่าน...อ่านเร็ว...ไม่อ่านโดนตีนะ"
     เงียบ! แต่แววตาจ้องเขม็งที่ใบหน้าดุๆของครู
     "มองทำไม...อ่านซี่...ไม่งั้นโดนตีนะ"
     เขาจับมือเด็กหญิงวางบนโต๊ะแล้วใช้ไม้เรียวตี 1 ที ทันใดนั้น! เด็กหญิงแปะกิมทะลึ่งพรวดยืนบนโต๊ะเขียนหนังสือ
2 มือคว้าคอเสื้อครูเหนี่ยวกระชากอย่างแรง จนขาดติดมือ พร้อมเสียงร้องไห้ดังลั่นอาคารเรียน
     ครูผงะด้วยความตกใจ วิ่งออกจากห้องเรียนหายไปครู่ใหญ่ แล้วกลับมาอีกครั้งพร้อมด้วยครูสุนทรที่เป็นน้าเขย แต่เด็กหญิงแปะกินก็ยังร้องไห้เสียงดังลั่นไม่ยอมหยุด      ครูสุนทรอุ้มแปะกิมออกไปที่ระเบียง แล้วจับนั่งบนขอบราวกันตก ที่เหลียวมองไปทางไหนก็มีแต่พื้นน้ำกว้างใหญ่
     "เอ้า...ถ้าไม่ยอมหยุดร้องโยนลงน้ำเลยนะ"
     ได้ผล แปะกินหยุดร้องไห้ เหลือแต่ก้อนสะอื้นอีก 2- 3 เฮือก
     "เราเป็นนักเรียนต้องกลัวครูนะจำไว้ ห้ามเถียง ห้ามออกฤทธิ์อีก ครูเค้ามาสอนหนังสือให้เราอ่านออกเขียนได้ ต้องเคารพครูนะ..."
     ด้วยความเข้าใจ คลายกังวลต่อคนแปลกหน้า ที่มีกิริยาไม่น่าไว้ใจคนนี้ คือครู ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชาความรู้ให้ จากนั้นทุกคนที่ได้ชื่อว่าครู คือคนที่เด็กหญิงแปะกิมจะก้มหัวให้ด้วยความเคารพที่แฝงไว้ด้วยความกลัว      จวบจนเรียนถึงชั้นสูงสุดของโรงเรียน แม้ในวันใกล้จบการศึกษา ความรู้สึกเช่นนี้ก็ยังคงอยู่ จนตนเองก็ยังรู้สึกแปลกใจ

     เมตตากัน...นั่นคือรัก...อันบริสุทธิ์                          
     จะช่วยหยุด...เรื่องร้าย...ใดๆได้
     ความรุนแรง...จะไม่มี...ที่ในใจ
     ละอคติได้...ไม่มีปม...ขมขื่นเลย
            ~~~~~~~~~~~~~